Stowarzyszenie Dziennikarzy Rzeczypospolitej Polskiej

Kilka dni temu Adam Hanuszkiewicz skończyłby 100 lat. Zmarł 13 lat temu, ale z życia publicznego wyłączył się dobre kilka lat wcześniej. Chciał pozostać we wspomnieniach jako sprawny, zawsze pełen energii, tryskający pomysłami i zdrowiem zdobywca. Powiadano, że największym dziełem teatralnym, jakie stworzył, był on sam. Coś jest na rzeczy: gdziekolwiek się pojawiał, otaczał go krąg zainteresowanych, budził sensację, poruszał wyobraźnię. Lubił to. Ostrzegał, że kiedy go zabraknie, polski teatr będzie trochę smutniejszy.

Dwudziestolatkowie już go nie pamiętają – najwyżej z powtórek telewizyjnych. Ale dla mnie, choć dzieliło nas wiele lat, nigdy się nie zestarzał. Taki był – bajecznie kolorowy ptak.

(Tomasz Miłkowski)

Zarząd polskiej sekcji AICT/ Klubu Krytyki Teatralnej SDRP serdecznie zaprasza do Domu Dziennikarza w dniu 15 czerwca o godzinie 14.00 (sala B) na uroczystość wręczenia tegorocznej nagrody Boya.

Laureatem Nagrody AICT’ 2024 im. Tadeusza Boya-Żeleńskiego jest JERZY RADZIWIŁOWICZ za wybitne osiągnięcia aktorskie, ze szczególnym uwzględnieniem kreacji na deskach Teatru Narodowego.

Nagroda im. Tadeusza Żeleńskiego-Boya jest przyznawana artystom teatru – aktorom, reżyserom, scenografom oraz dramatopisarzom i krytykom – za najbardziej interesujące dokonania w danym roku lub za całokształt twórczości stanowiącej liczący się wkład w rozwój polskiego teatru. Nosi imię najsłynniejszego polskiego krytyka teatralnego, zamordowanego przez Niemców w czasie II wojny światowej .

Wielu ludzi żyje z tą przypadłością – wciąż wydaje im się, że życie jest gdzie indziej. Stąd nieustanna niecierpliwość, trudności z koncentracją, przekonanie, że wymyka się im jakaś wspaniała okazja. Wnikliwie i z talentem pisze o tej skłonności w ostatnim „Przeglądzie” Wojciech Kuczok. Cóż, człowiek ma do wyboru albo nieuleczalny ADHD, albo apatię, charakterystyczną dla podeszłego wielu.
Czy na podobne schorzenia cierpią partie albo koalicje, nie wiem. Można im przypisywać podobne skłonności: albo nadmiernego rozproszenia, albo gaśnięcia aktywności. Takie przynajmniej wrażenie budzą wyniki wyborów do Europarlamentu. Jest o czym myśleć przed następnymi wyborami, zwłaszcza że teraz następuje w tym wyścigu błogosławiona przerwa.
Tomasz Milkowski

Komentarz powyborczy Macieja Pinkwarta

Europa brunatnieje… – skomentował niedzielne eurowybory jeden ze znanych publicystów. Może jeszcze nie cała, może nie całkiem, ale to już jest ten czas, żeby stwierdzić, iż Hannibal est ante portas. Po tym, jak wczoraj koalicja Besoin d’Europe, stworzona przez prezydenta Francji sromotnie przegrała z Ruchem Narodowym Marine Le Pen (14,4:32,4 %), Emmanuel Macron rozwiązał parlament i zarządził nowe wybory. Czy to ma być ruch uczciwy i honorowy, czy żałosny blef w stylu Kaczyńskiego z 2007 roku? Jakkolwiek się to skończy, najbliższe święto Quartorze Julliet będzie pod Łukiem Triumfalnym zupełnie inne, niż jeszcze ubiegłoroczne.

Rzecz osobliwa – wygląda na to, że część kandydatów do parlamentu europejskiego chętniej by z niego wyszła niż do niego weszła. Po co więc kandydują wbrew własnym przekonaniom i gustom? Konrady Wallenrody? Nadzieja w tym, że w porę zostaną zatrzymani. Nie mam na myśli „listów gończych”, o których ostatnio wspomniał premier, dostrzegając, że część kandydatów szuka w parlamencie europejskim schronienia przed wymiarem sprawiedliwości. Ale to inna historia. Mam na myśli uporczywą destrukcję uprawianą przez polityków antyeuropejskich, maskujących się niepodległościowym, patriotycznym frazesem. Dość jednak zadać sobie jedno pytanie: jak nie do Europy to dokąd? Wtedy wybór przy urnie okaże się się prosty.
(Tomasz Miłkowski)