Stowarzyszenie Dziennikarzy Rzeczypospolitej Polskiej

Tego rodzaju tytuły zdobią informacje na niepoliczonych stronach dostępnych w sieci. Ich autorzy, wzbudzając sensację prawdopodobną abdykacją monarchy, liczą na wzrost tzw. klikalności. Zapewne się nie mylą, skoro ten proceder trwa w najlepsze i w zasadzie nie narusza niczyjego dobra. Bo – tym razem to właśnie kryła internetowa nota – oto król w rzeczy samej zrezygnował, ale z przewodnictwa radzie królewskiej szkoły baletowej. O tym jednak nabity w butelkę czytelnik dowiaduje się w trzecim, czwartym akapicie, przedłużając kontakt z nadawcą informacji i umacniając tym samym jego pozycję na rynku. Niby fałszu nie ma, ale metoda z punktu widzenia etyki dziennikarskiej co najmniej dwuznaczna.
(Tomasz Miłkowski)

Uwielbiana w Warszawie Anna Polony odebrała 23 czerwca Nagrodę im. Ireny Solskiej przyznawaną najwybitniejszym polskim aktorkom przez polską sekcję Międzynarodowego Stowarzyszenia Krytyki Teatralnej [AITC/IACT/ Klub Krytyki Teatralnej SDRP]. Jej ideą jest wyróżnianie wybitnych aktorek, których twórczość wywiera znaczący wpływ na rozkwit sztuki aktorskiej. Tegoroczna laureatka obchodzi właśnie 65-lecie swojego debiutu scenicznego – na deskach Narodowego Starego Teatru w Krakowie rolą Małej Polikseny w spektaklu „Wojny trojańskiej nie będzie”. Wieczór w gościnnym PROMIE Kultury Saska Kępa rozpoczął się od „Nocy wielkiego sezonu” Schulza, opowiadania, które w znakomitej interpretacji Anny Polony – i z jej opowieścią o własnym dzieciństwie – zyskało dodatkowy kontekst.

Podróżujemy przez całe życie. Choć to życie stawia nam w tych podróżach ograniczenia. Przemieszczamy się najpierw w niewielkiej przestrzeni brzuszka mamusi, potem lądujemy w łóżeczku, nad którym porusza się kolorowy balonik, potem granice świata wyznacza nam jakiś kojec, wreszcie samodzielne pierwsze kroki stawiamy w obrębie dziecinnego – lub jakiegokolwiek – pokoju. Szeroki świat pokazują nam w wózku, czasem w nosidełku. Potem się usamodzielniamy i wędrujemy na podwórko, na ulicę, na miasto. I nie wiedzieć kiedy – cały świat staje przed nami otworem. Poznajemy go pieszo, na rolkach, rowerem, samochodem, samolotem. Mija piorunem przeznaczone nam ileś tam lat i trzeba się zacząć ograniczać. Już nie Szarm-el Szejk ani Mumbaj, tylko Kazimierz nad Wisłą albo Podkowa Leśna. Potem nasze miasto, w którym mamy ostatni meldunek, nasza dzielnica, nasza ulica, nasz dom, nasz pokój, nasze łóżko. Potem ostatnie podróże w głąb coraz mniej naszego ciała. No i tyle.

Ale przecież są ludzie, którzy do niedawna nie wyjeżdżali poza własną gminę. I niektórzy jeszcze dzisiaj nie oddalają się od swojego miejsca zamieszkania dalej niż na 30 km. W zasadzie do dobrego przeżycia swoich dni to kiedyś zupełnie wystarczało – wszystko co było do życia niezbędne znajdowało się na miejscu: dom, pole, sklepik, kościół, szkoła, czy szkółka… Ale człowiek, jako gatunek, reprezentowany przez osobników z psychicznym ADHD zawsze miał potrzebę dowiedzenia się o tym, co jest trochę dalej.

Nagroda Młodych Dziennikarzy im. Andrzeja „Ibisa” Wróblewskiego została wręczona!
12 czerwca 2024 r. w Domu Dziennikarza przy ul. Foksal 3/5 w Warszawie odbyła się uroczysta Gala Nagrody Młodych Dziennikarzy im. Andrzeja „Ibisa” Wróblewskiego. Nagroda Ibisa została ustanowiona przez Oddział Warszawski Zarządu Stowarzyszenia Dziennikarzy Rzeczypospolitej Polskiej z myślą o szczególnym wyróżnianiu młodych dziennikarzy związanych ze stolicą i Mazowszem. Galę prowadziła redaktor Zofia Czernicka. Wydarzenie uświetnił mini-koncert wybitnej piosenkarki i kompozytorki Elżbiety Wojnowskiej, wdowy po Andrzeju „Ibisie” Wróblewskim.

24 maja grupa członków naszego Oddziału SDRP zwiedziła tę wystawę w Muzeum przy Koziej.