Stowarzyszenie Dziennikarzy Rzeczypospolitej Polskiej

Drogie młode dziennikarki, drodzy młodzi dziennikarze! Rozpoczynamy nabór zgłoszeń do II edycji Nagrody IBISA ustanowionej przez Zarząd Oddziału Warszawskiego Stowarzyszenia Dziennikarzy Rzeczypospolitej Polskiej w setną rocznicę urodzin Andrzeja Wróblewskiego-Ibisa.
Patron Nagrody, Andrzej Ibis Wróblewski, dziennikarz, krytyk muzyczny i językoznawca związany był przez wiele lat z „Życiem Warszawy”. 26 lipca 2022 r. przypadała setna rocznica jego urodzin Ustanowienie nagrody – w porozumieniu z jego żoną Elżbietą Wojnowską – jest wyrazem pamięci i wdzięczności dla wybitnego dziennikarza i społecznika, który nie ustawał w krzewieniu zasad poprawnej polszczyzny i piękna rodzimego języka.
Laureatką Nagrody Głównej w I edycji Nagrody Ibisa została Aleksandra Dobieszewska m.in. za reportaż radiowy z ukraińskiej Buczy, wyróżnienia odebrali Jan Jałowczyk (Goniec.pl) i Julian Mordarski („Dziennik Trybuna”), a Nagrodę Specjalną Sebastian Słowiński (dziennikarz niezależny).
Gratulacje wyróżnionym złożyli m.in. Elżbieta Wojnowska, wdowa po Andrzeju Ibisie Wróblewskim, prof. Jerzy Bralczyk, członek Kapituły Konkursu i Jerzy Domański, przewodniczący Zarządu Głównego SDRP.
O Nagrodę IBISA – Doroczną Nagrodę Młodych Dziennikarzy Warszawy i Mazowsza mogą się ubiegać dziennikarze, którzy w roku edycji nagrody (czyli tym razem w roku 2023) nie ukończyli 28 roku życia. Zgłoszenia kandydatów do nagrody przyjmowane są od redakcji mediów ogólnopolskich i mediów lokalnych. Kandydaci mogą także zgłosić się samodzielnie do konkursu poprzez wysłanie swojego utworu na adres e-mail:
sdrp.warszawa@dziennikarzerp.pl.
Poniżej publikujemy Regulamin Nagrody Ibisa oraz Kartę zgłoszenia do konkursu.
Serdecznie zapraszamy
Zarząd Oddziału Warszawskiego SDRP

16 bm. rozpocznie się festiwal Niewinni Czarodzieje. Jego tematem przewodnim będą duchowe przemiany i aspiracje Warszawy – tej współczesnej, jak i tej dawnej. W ramach tegorocznej edycji będzie można m.in. wziąć udział w panelach dyskusyjnych oraz potańczyć do piosenek Majki Jeżowskiej i Anny Jurksztowicz, wykonywanych na żywo przez obie artystki.

Program tegorocznego festiwalu nawiązuje do filmu „Kingsajz”, wyreżyserowanego przez Juliusza Machulskiego w 1988 roku. Dyskusja inauguracyjna o stołecznych stereotypach będzie miała miejsce już w ten czwartek, 16 listopada, o godz. 19:00, w Rotundzie przy ulicy Marszałkowskiej. Wezmą w niej udział znani mieszkańcy Warszawy, m.in. Bovska, Czesław Mozil oraz aktorka Katarzyna Kwiatkowska.

Teatr TVP dał Mickiewiczowskie Dziady (częściowo) na żywo, transmitowane z Wilna. Był to wybór kilku scen: Balu u senatora zarejestrowanego na Uniwersytecie, Wielkiej Improwizacji (na żywo) z celi Konrada koło Ostrej Bramy, i obrzędowej II części u stóp góry krzyży cmentarza Szawelskiego. Mimo klimatycznych miejsc i doborowej obsady Bal u senatora w reżyserii Magdaleny Wippich okazał się martwy, a Improwizacja – drewniana. Jakubowi Kordasowi, który już kiedyś grał Gustawa-Konrada, nie pomógł reżyser Jarosław Gajewski, skracając tekst niemiłosiernie, aż do utraty sensu. Jedynie Jarosław Kilian, znawca kultury ludowej, sprostał wyzwaniu i pokazał, czym mogłoby być to widowisko, gdyby nie klecono go na chybcika.
(Tomasz Miłkowski)

Tym razem nie sławna kuratorka oświaty z Krakowa, ale mniej zauważana do tej pory kuratorka z Pomorza postanowiła na koniec sprawowania urzędu zaznaczyć swoją obecność. Po Tęczowym Piątku organizowanym w szkołach z myślą o tworzeniu atmosfery tolerancji wysłała napastliwe pismo, w którym domaga się wyjaśnień od dyrektorów, kto mianowicie za tym podejrzanym Piątkiem stoi.
W intencjach organizatorów był to pilot edukacji antydyskryminacyjnej, ale najwyraźniej inaczej odczytała ich intencje pani kurator. Pytanie „Kto za tym stoi?” należy wprawdzie do minionej epoki, ale nie wszyscy się z niej przebudzili. Najprościej byłoby odpowiedzieć na to niepokojące pytanie tak: Zdrowy rozsądek, którego wciąż za mało.
(Tomasz Miłkowski)

Nieco zamieszania powstało z powodu nagłego zdjęcia z anteny Polsatu kolejnych programów Kabaretu Moralnego Niepokoju. To ciekawe, dlaczego tak się stało, ale jeszcze ciekawsza jest metoda uprawiana od dawna przez rozmaite portale i media społecznościowe, które dbając o odpowiednią „klikalność”, przytrzymują uwagę czytelników łudzącymi zapowiedziami. W sprawie rzeczonego kabaretu na przykład zapowiadano triumfalnie, że „wiemy dlaczego kabaret zniknął, Edward Miszczak komentuje” itp. Po czym następowało sążniste przypomnienie wspomnianego konfliktu z kabaretem, a na sam koniec autor informacji przytaczał wypowiedź (?) szefa programowego stacji, który oświadczył jedynie: „Nie mogę nic mówić”. Typowe kręcenie bata z piasku, czyli jawne nabieranie gości w butelkę.
(Tomasz Miłkowski)