Tadeusz Bonik

     Tadeusz Bonik (1929-2024)

Urodził się 6 kwietnia 1929 roku w Chojnie koło Pińska, gdzie jego ojciec był sekretarzem gminy. W czasie wojny uczył się na tajnych kompletach. W 1946 roku przeniósł się z rodziną do Warszawy. Ukończył Liceum im. Adama Mickiewicza. Studiując na Wydziale Historii Sztuki Uniwersytetu Warszawskiego, w latach 1949-1952 jednocześnie pracował w Muzeum Narodowym. Pociągało go dziennikarstwo. Pracę w tym zawodzie rozpoczął w „Trybunie  Wolności” w dziale korespondentów. Szlify dziennikarskie zdobywał w „Trybunie Mazowieckiej” począwszy od 1956 roku. Pracował w kilku działach m. innymi informacji, depeszowym i kulturalnym. Uprawiał różne formy dziennikarstwa: informację, publicystykę, wywiad, reportaż, felieton, fotoreportaż. Był członkiem kolegium redakcyjnego, pełnił funkcje kierownicze m.in. w oddziałach terenowych „TM” w Ciechanowie, Pułtusku i Pruszkowie a także funkcję redaktora naczelnego dwutygodnika „Strażak” – ogólnopolskiego pisma Związku Ochotniczych Straży Pożarnych. Współpracował m. innymi z redakcjami „Sztandaru Młodych” (korespondent terenowy), i „Dookoła Świata”.
W latach 1976 – 1983 pracował w Komitecie do Spraw Radia i Telewizji „Polskie Radio i Telewizja”. Przez 6 lat był zastępcą red. nacz. Naczelnej Redakcji Programów Oświatowych i Popularnonaukowych PR (zaangażowany w związku z uruchomieniem Programu IV PR). Od kwietnia 1982 r. w tej samej naczelnej redakcji był st. publicystą, autorem wielu audycji z cyklu: „Uczeni w anegdocie”, „Ludzie, epoki, obyczaje”, „Radiowe portrety Polaków”, felietonów z cyklu „Kalendarz Kultury Polskiej”, „5 minut o nauce”, magazynu „Radiolatarnia”.
Po 8 latach pracy w Radiu powrócił do dziennikarstwa gazetowego. Od października 1983 r. kierownik działu krajowego miesięcznika „Zarządzanie”, którego wydawcą był Instytut Organizacji Przemysłu Maszynowego „Orgmasz”, a następnie Państwowe Przedsiębiorstwo Wydawnicze „Rzeczpospolita”. Od 1986 r. równolegle z pracą w „Zarządzaniu” pełnił funkcję st. red. depeszowego w dzienniku „Rzeczpospolita”. Oba te zajęcia łączył do przejścia na emeryturę w maju 1990 r.
Członek SDP 1958 – 82, Stowarzyszenia Dziennikarzy RP od 1983 r.
Odznaczony między innymi Złotym Krzyżem Zasługi (1973), Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1986), srebrną odznaką „Za zasługi dla woj. Warszawskiego”, srebrnym medalem zasługi dla Pożarnictwa, Honorową Srebrną Odznaką TKKF.
W wolnych chwilach miał też swoje hobby, w młodości: szybownictwo, spadochroniarstwo, sporty wodne, narty, w „jesieni życia” działka, rower, łódka. Do czasu, aż wzrok mu na to pozwalał, chętnie czytał. Pasjonowała go beletrystyka, prace popularnonaukowe z dziedziny społecznej, historia, “wgryzał się” także chętnie w tajniki historii wszechświata od wielkiego wybuchu do czarnych dziur.