Aktualności – wybrane, przydatne, interesujące

Opinię zajmują kolejne akty emocjonującej walki o naprawę mediów publicznych, ale w tle też nieźle buzuje. Oto dyrektor Instytutu Książki poinformował redakcję miesięcznika „Dialog” (to pismo patronackie Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego), że do końca marca wstrzymuje wydawanie czasopisma. Przypomnijmy, że spór wybuchł z chwilą nominacji Antoniego Wincha – wbrew opinii zespołu – na redaktora naczelnego miesięcznika poświęconego dramaturgii współczesnej. Na znak protestu zespół powołał do istnienia alternatywny „Dialog Puzyny”. W końcu Winch sam zrezygnował z kierowania pismem i kiedy miesięcznik mógł już wrócić do normalności, dyrekcja Instytutu postanowiła postawić na swoim, rozpisując konkurs na redaktora naczelnego. Taki dialog, jakie czasy.
(Tomasz Miłkowski)

To dopiero pierwszy krok. Pierwszy, ale być może najważniejszy. Minister Sienkiewicz, pomijając niekonstytucyjną ustawę o mediach narodowych, skorzystał ze swoich prerogatyw właścicielskich na podstawie prawa handlowego i odwołał dotychczasowe władze mediów publicznych, powołując nowe rady nadzorcze, a te niezwłocznie powołały nowe władze tych mediów. W ten sposób dokonało się odcięcie mediów publicznych (ostatnio tylko z nawy) spod kurateli partyjnej PIS. Marudzenie niektórych polityków, m.in. byłego premiera Millera, że trzeba było iść inną drogą i najpierw zrobić porządki w radzie mediów narodowych, a potem za ich pośrednictwem dokonać wspomnianych zmian to zdumiewająca podpowiedź, aby zatrute drzewo (niekonstytucyjny organ) uznać za źródło prawa.
(Tomasz Miłkowski)

Każdy, kto choć troszeczkę orientuje się w mechanizmie wymiaru sprawiedliwości, wie, że najistotniejszym składnikiem ładu prawnego jest nieuchronność kary dla wszystkich, którzy naruszają obowiązujące normy.
Tymczasem ostatnie laty dowiodły, że zamiast nieuchronności kary zapanowała zasada nieuchronnej bezkarności. Zasada ta osłaniała nie tylko sprawujących władzę, ale osoby, które władza tą bezkarnością obdarzyła. Rozzuchwaliło to wielu chuliganów politycznych, a już w szczególności posła Brauna, którego coraz bardziej drastyczne wybryki pozostawały pod ochroną niewidzialnej ręki bezkarności. Po pokazie antysemityzmu i politycznej tępoty, jaki dał ostatnio w Sejmie i to w dniu tak doniosłym jak formowanie nowego rządu, oniemiała nie tylko Polska, ale cały świat.
(Tomasz Miłkowski)

Dość rachityczna dyskusja o przyszłości mediów publicznych zaczyna przypominać kombinowanie o podziale łupów. Taką sugestię podrzucił ni stąd, ni zowąd Jacek Żakowski, przywołując rozwiązanie włoskie, czyli podział mediów wedle upodobań politycznych odbiorców. Wprawdzie nie opowiedział się wyraźnie za tym rozwiązaniem, ale i tak dostało mu się za takie pomysły, ile wlezie. Cóż, nie było to zbyt mądre, jeśli pamiętać, że leży na stole gotowy od lat wzorzec – rzecz jasna, chodzi o BBC. Wprawdzie nie do skopiowania natychmiast, ale do rozsądnego przystosowania. Niepotrzebne żadne wygibasy, dość sięgnąć po sprawdzony model. Choć pewnie doraźnie trzeba będzie zastopować nadal lejący się hejt z Woronicza.

(Tomasz Miłkowski)

Prawdziwy zachwyt wzbudza oglądalność transmisji obrad Sejmu, które – co tu kryć – nie cieszyły się nadmierną popularnością przez ostatnie lata. Obywatelskie przebudzenie 15 października ma więc ciąg dalszy. Część wyborców wytrwale śledzi sejmowe potyczki niczym serialowy thriller, obserwując z podziwem, w jaki sposób nowi posłowie opozycji demokratycznej zabierają się do robienia porządku. Nie jest to łatwe, wymaga doprawdy świętej cierpliwości i trzymania nerwów na wodzy, ale wyniki już są. Nadzieje oponentów zwycięskiej koalicji, że tylko patrzeć, a rozpadnie się z hukiem, najwyraźniej bledną, impet zaś, z jakim koalicja przystąpila do zaprowadzania demokratycznego ładu, budzi nadzieje. Zwłaszcza że wyborcy trzymają rękę na pulsie.
(Tomasz Miłkowski)