Aktualności – wybrane, przydatne, interesujące

.
W imieniu Zarządu Oddziału Warszawskiego SDRP serdecznie zapraszam na tradycyjne spotkanie noworoczne i galę finałową trzeciej edycji Nagrody im. Karoliny Beylin, ustanowionej przez Zarząd OW z myślą o honorowaniu wybitnych osiągnięć dziennikarzy stolicy.
Laureatką tegorocznej edycji Nagrody została EWA KIELAK-CIEMNIEWSKA, redaktor naczelna i wydawca miesięcznika „Stolica”.
Gala finałowa odbędzie się 23 stycznia 2025 r. w Domu Dziennikarza w Warszawie przy ul. Foksal 3/5. Początek wydarzenia o godz. 11.30.

Łączę najlepsze życzenia z okazji Nowego Roku

Tomasz Miłkowski – przewodniczący Zarządu OW SDRP

Warszawa, 7 stycznia 2025

Mecenasem Gali jest Izba Wydawców Prasy
Plakat, logo i dyplom zaprojektował artysta grafik Janusz Golik.

Zaniepokojenie polityzacją państwowych mediów oraz brak ich przejrzystości. To jedne z przyczyn, w związku z którymi Parlament Europejski i Rada UE opublikowały europejski akt o wolności mediów (EMFA), który wszedł w życie 7 maja 2024. W Polsce organem odpowiedzialnym za wdrażanie zmian dotyczących nowych regulacji wynikających z EMFA jest Ministerstwo Kultury i Dziedzictwa Narodowego. W piśmie z dnia 17 czerwca 2024 roku Podsekretarz Stanu Andrzej Wyrobiec pisze, że ministerstwo chce wprowadzić odpowiedni model urzeczywistniania zmian, a nie tylko realizację wytycznych od Unii Europejskiej. Pluralizm i przejrzystość mediów to główne cele EMFA oraz zobowiązania, które trzeba wprowadzić do polskiego stanu prawnego. Dodaje w oświadczeniu Podsekretarz Stanu.

PROM Kultury Saska Kępa kursuje dopiero do 10 lat. Właśnie obchodził rocznicę powstania, choć wszystkim obecnym, bywalcom i przelotnym tylko ptakom zdawało się, że to miejsce kusi publiczność i artystów od bardzo wielu lat. Twórcom tego stacjonarnego promu udało się zdobyć autentycznych zwolenników i sojuszników. Czym jest dzisiaj ów PROM, oferujący smakołyki artystyczne, muzyczne, teatralne czy filmowe, niechaj świadczą obecni na jubileuszowej estradzie artyści, a wśród nich: Natalia Sikora, Stanisław Soyka czy Magda Umer oraz prowadzący: Krzysztof Tyniec i Magdalena Smalara, która porywająco zaśpiewała song Agnieszki Osieckiej „Dziś prawdziwych Cyganów już nie ma”. Może i nie ma, ale są prawdziwi PROM-otorzy.
(Tomasz Miłkowski)

Na początku nowego roku, idąc na urlop w związku z wyborami prezydenckimi, muszę się przyznać do paru rzeczy. I z góry proszę o wybaczenie tego mocno spóźnionego coming-outu. Nie pisałem tego wcześniej expressis verbis, ale zapewne wielu moich czytelników (wiem, wiem, wielu moich czytelników to oksymoron, czyli wyrażenie wewnętrznie sprzeczne) już z zamieszczanych tu publikacji wie, że jestem osobą kiepsko reformowalną i mocno konserwatywną, choć pisząc o sztucznej inteligencji, genetyce i Grzegorzu Braunie usiłowałem się przedstawić jako postępowiec. Ale tak naprawdę, w głębi duszy, nie akceptuję niektórych obowiązujących od niedawna norm. A ponieważ jako człowiek niepracujący i od pewnego czasu niepodległy, czuję, że mogę na swoim podwórku manifestować swoją wolną wolę, więc manifestuję.

Jedna z moich ulubionych bohaterek powieści Joe Alexa, niezwykle piękna pani o imieniu Lucy, biegle posługująca się skalpelem, wykonuje operacje neurochirurgiczne. Według obecnie obowiązującej nomenklatury jest neurochirurżką. Word podkreślił to słowo jako błąd. Chyba nie jest specjalnie nowoczesny. Jesteśmy narodem wybranym, bo tylko u nas mieszkają kobiety i mężczyźni. U sąsiadów mieszkają sami mężczyźni. W Czechach Czesi, w Niemczech Niemcy, w Szwecji Szwedzi, w Danii Duńczycy, w Rosji Rosjanie, w Słowacji Słowacy. Tylko w Polsce mieszkają Polki i Polacy, w Warszawie Warszawianki i Warszawiacy, auta prowadzą kierowcy i kierowczynie, a do studia telewizyjnego przychodzą goście i gościnie, gdzie witają ich redaktorki, redaktorzy i Monika Olejnik. Nikt już ze szkoły nie pamięta, że istnieją rzeczowniki zbiorowe, które obejmują całość danej populacji, bez względu na płeć. W Puszczy Białowieskiej mieszkają żubry obojga płci, długie szyje mają żyrafy samice i żyrafy – samce, a pomnik Adama Mickiewicza ustrajają zarówno gołębie, jak i gołąbki, przy czym raczej pomstujemy zbiorowo na gołębie, gołąbki zostawiając do konsumpcji.