Stowarzyszenie Dziennikarzy Rzeczypospolitej Polskiej

Po tygodniach oczekiwania stało się: zrekonstruowany rząd stoi na własnych nogach. Mimo że trochę przewiało. Jak zwykle taka zmiana, to jednak przeciąg, choć wszystko odbyło się nad wyraz kulturalnie. Prawie jak wśród przyjaciół. Prezydent na odchodnym wygłosił jedno z najlepszych i najkrótszych przemówień, deklarując się jako państwowiec. W podobnym duchu przemawiał premier.
Kiedy się tego słuchało, aż zdumienie mogło ogarnąć, czemu to tyle cierpkich, by nie rzec gorzej, słów, panowie wypowiadali wcześniej. Ale dobre i to: topór wojenny zakopany, pole oczyszczone do następnych potyczek, bo pewnie ich nie zabraknie po zmianie warty w Pałacu Namiestnikowskim. Nawet jeśli wczoraj było niemal słodko.
(Tomasz Miłkowski)

Z przyjemnością zapraszamy członków Stowarzyszenia 5 września br. o godz. 13.00 na zwiedzanie wystawy w Zamku Królewskim w Warszawie: „Anatomia antyku. Ciało i ruch w rzeźbie” – po której oprowadzi nas jej komisarz dr Norbert Haliński. Zbiórka w Sieni Wielkiej Zamku – o godz. 12.45 na podst. listy imiennych zgłoszeń.

Zarząd polskiej sekcji Międzynarodowego Stowarzyszenia Krytyków Teatralnych/ Klubu Krytyki Teatralnej SDRP przyznał MATEUSZOWI PAKULE Doroczną Nagrodę im. Tadeusza Żeleńskiego-Boya’ 2025.

W konkordacie mowa o „przyjaznej autonomii”, która ma charakteryzować stosunki Państwa i Kościoła. Brzmi ponętnie, choć zawsze było odlegle od rzeczywistości. Z niepoliczonych odstępstw Kościoła od tej zasady można by złożyć niejedną księgę. Ale i tak starać się trzeba, a kiedy miarka się przebierze reagować. Tak się właśnie stało po nieprzyjaznych słowach, które padły z ust biskupów emerytów na Jasnej Gorze, dość obcesowo opisujących polskie władze państwowe. Minister Spraw Zagranicznych nie wytrzymał i wystąpił z uprzejmą prośbą do Stolicy Apostolskiej, aby powściągnęła swoich urzędników. To w relacjach z Kościołem nowość. Cóż, niech chociaż udaje że od polityki trzyma się z dala.
(Tomasz Miłkowski)

Uczyliśmy się o niej na lekcjach rysunku, stosują ją malarze, pojawia się w fotografii. W myśl jej zasad przedmioty oddalone na obrazie są mniejsze niż te, znajdujące się bliżej. Ale nie zawsze tak było. Patrzę na fresk Giotta di Bondone, namalowany ok. 1305 roku dla kaplicy Scrovegnich w Padwie, przedstawiający grupę uchodźców, udających się z Palestyny do Egiptu. Obraz bez perspektywy, wydaje się płaski, a przecież Giotto to jeden z najwybitniejszych mistrzów Średniowiecza. Ale jednak już u niego drzewa i skały stanowiące tło grupy, towarzyszącej Marii i Jezusowi jadącym na osiołku, prowadzonym przez Józefa, są wyraźnie mniejsze. Drzewa nawet są karykaturalnie, nieproporcjonalnie małe. Za pierwsze dzieło sztuki, namalowane około 1425 r. z zastosowaniem zasad perspektywy, uchodzi Trójca Święta Tommasa di Ser Giovanni di Simone, zwanego Masaccio, znajdująca się w kościele dominikanów Santa Maria Novella we Florencji. Ale popatrzcie kiedyś na młodsze o przeszło cztery stulecia może najpopularniejsze dzieło Édouarda Maneta: w parku przy piknikowym śniadaniu siedzi dwóch kompletnie ubranych mężczyzn, między nimi naga kobieta. A z tyłu, w głębi inna modelka, ubrana w zwiewną koszulę, przystępuje do kąpieli w sadzawce. Jest przykucnięta – ale gdyby stanęła wyprostowana musiałaby mieć ze trzy metry wysokości