Stowarzyszenie Dziennikarzy Rzeczypospolitej Polskiej

Po autorskim spektaklu „Latający potwór Spaghetti”, owacyjnie przyjętym przez publiczność Łaźni Nowej w Nowej Hucie, Mateusz Pakuła odebrał 12 listopada 2025 Nagrodę AICT im. Tadeusza Boya-Żeleńskiego. Nagrodę tę otrzymał za wybitne dokonania reżyserskie i dramaturgiczne, a zwłaszcza autorskie spektakle oparte na powieściach „Jak nie zabiłem swojego ojca i jak bardzo tego żałuję” i „Skóra po dziadku”, zrealizowane w koprodukcji Teatru Łaźnia Nowa w Krakowie i Teatru im. Stefana Żeromskiego w Kielcach.

Jestem nieuleczalnym mięsożercą, a nie powinienem: pracowałem kiedyś w pewnym Kombinacie PGR na Opolszczyźnie, który słynął z produkcji tzw. bukatów, czyli młodego bydła (do półtora roku), produkowanego na ubój. Produkowano też tuczniki. To była właśnie produkcja, a nie hodowla. Szczegółów, jak to wyglądało, Państwu oszczędzę, bo może ktoś jest właśnie w trakcie śniadania czy obiadu (kolacji nie, bo moich tekstów nie powinno się czytać przed snem). A propos posiłków: żywiłem się w stołówce pracowniczej, gdzie co dzień podawano odpady poprodukcyjne w postaci tzw. rąbanki. Sam się dziwię, że nie zostałem wtedy wegetarianinem, ale nie zostałem.

Z okazji Święta Niepodległości składamy wszystkim Koleżankom i Kolegom serdeczne życzenia refleksji, dumy i zawodowej satysfakcji z misji, jaką jest służba prawdzie i społeczeństwu. Niech etos dziennikarski — oparty na rzetelności, niezależności i odpowiedzialności — pozostaje wyrazem patriotyzmu współczesnych czasów. Niech nasze słowo zawsze służy dobru wspólnemu, budowaniu świadomości obywatelskiej, dzięki którym Polska jest wolna.

Zarząd Oddziału Warszawskiego
Stowarzyszenia Dziennikarzy Rzeczypospolitej Polskiej

Dawniej, by zostać dziennikarzem, trzeba było mieć legitymację, redaktora nad sobą i drukarnię, która zechce wydrukować Twoje słowa. Dziś wystarczy konto na profilu społecznościowym i odrobina wolnego czasu. Każdy może być nadawcą, komentatorem, a nawet „reporterem”. Czy więc w takim świecie tradycyjne stowarzyszenia dziennikarskie – z biurem, pieczątką i kodeksem etyki – mają jeszcze rację bytu?

Z pozoru wydaje się, że ich czas minął. Internet otworzył drzwi wszystkim: blogerom, youtuberom, influencerom, komentatorom. Prasa drukowana traci na znaczeniu, redakcje kurczą się, monopol wielkich mediów został skutecznie przełamany, a o tym, co i kiedy oglądamy – decydują algorytmy. Po co więc komuś przynależność do organizacji, która wygląda jak relikt XX wieku?

Dobra, przyznaję się: to wszystko moja wina. Oczywiście, nie jestem na tyle egocentryczny, żeby twierdzić, że tylko moja. Tych, których zaniechaniom zawdzięczamy to co mamy, jest więcej. Powiedziałbym – jest ich jakieś osiem miliardów. Ale obecność w gronie wszystkich współczesnych Ziemian (i paru miliardów tych, którzy byli przedtem) mojej winy nie wyklucza, choć trochę ją umniejsza. A było tak: